Ik wist het vorige week al. Dat die sollicitatierobot me niet zomaar zou loslaten. En andersom ook niet.
Want OK, het kind met het badwater wegkieperen, is zelden een goed idee. De bedoelingen zijn immers koosjer, de opzet interessant: “LTP (op één na grootste human resource bureau Nederland) wil onderzoeken in hoeverre kunstmatige intelligentie kan bijdragen aan een eerlijker selectieproces.”
Allemaal goed & wel.
Maar weet je, ik ben er nog eens helemaal doorheen gegaan. Door dat artikel. En ondanks de verdedigers (de robot zal het sollicitatieproces ooit helemaal overnemen) als ook de critici (commerciële technologie/pseudowetenschap) en de genuanceerden (we moeten Sigmund gewoon juister afstellen) allemaal reden van bestaan hebben, bleef ik met de vraag zitten: ben ik nu voor of tegen?
Dat klinkt niet echt genuanceerd.
Maar toen dacht ik: zou ik dit eigenlijk zelf willen? Wil ik met andere woorden, persoonlijk, liever geselecteerd worden door een robot (het spelen van een game) of een mensch (met misschien een kater bij wie mijn flashy lippenstift vandaag slecht afsteekt)?
“AI heeft veel mogelijkheden omdat de menselijke subjectiviteit eruit wordt gevist.”
En wij maar afgaan op onze gut feeling.
Is dat nu zo passé?
#trendythursday
