Work or play, Jan?



Intussen is het al lang verteerd maar bij mij cirkelt het nog steeds door mijn hoofd: de minister-president die een spelletje speelt op zijn GSM in het parlement. 

Nu ja, ik wil het niet zozeer over dit feit an sich hebben als wel over de onderliggende redenen waarom dit tafereel zo blijft hangen bij mij. Want toen ik de beelden zag, vond ik het net als iedereen toch wel een tikkeltje ongepast of misschien zelfs aanstootgevend, “niet kunnen” zeg maar. Alsof meneer Jambon zijn laars lapte aan een heel serieuze kwestie: zijn job. Een job die toevallig over het lot van ons allen beschikt, wij burgers. Blijkbaar toch niet zo’n gewichtige zaak. Want wat er ook van zij, zo’n telefoonspelletje, dat doorbreekt echt wel elke serieux.

Maar tot daar dus mijn eerste en het mag gezegd, emotionele reactie. Ik wilde het er niet bij laten en dacht de kwestie nog even verder door. Want vond ik dat nu écht zo erg? Waarom eigenlijk?

Was ik niet de eerste om de dingen des levens wat minder serieus te nemen? Was ik bovenal niet een bepleiter van een zekere humor en lichtvoetigheid, vooral dan op het werk, in het schrijven van mijn vacatures bijvoorbeeld? Was dat ook niet een beetje de indruk van al mijn collega’s wat betreft de huidige arbeidsmarkt: dat het vaak allemaal wat zwaar op de hand wordt voorgesteld? Al die overdreven jobomschrijvingen en sterke profielen, imagebuilding en hands-on mentaliteit. Al dat gepimp en gepomp.

Ik dwaal wat af want dit opiniestuk kent eigenlijk een positief einde. Het krijgt tevens een spirituele noot want de reden waarom deze kwestie zo op mijn maag bleef draaien en keren, was dat het mij aan iets deed denken en het nogal lang duurde vooraleer ik weer wist aan wat.

Het bracht Alan Watts terug naar boven. Alan Watts, een type oosterse goeroe/westerse hedonist (1915-1973) die schreef over uiteenlopende thema’s waaronder ook de manier waarop wij (de moderne samenleving) “werk” benaderen. Not so good.

“We keep work and play separate, and perhaps that’s the reason for our job dissatisfaction. Humans are playful by nature, so by gamifying our work we can enjoy it more.”

Waarom werk per se als een serieuze aangelegenheid beschouwen? Zwoegen en zweten om het vol te houden? En dan heb ik het niet over work hard play hard want daarmee blijf je in het oude paradigma dat je eerst hard moet werken (niet leuk) en dan pas hard mag spelen (je moet plezier verdienen).

Zonder in een al te eenzijdige oppervlakkigheid (de “vind-ik-leuk”- maatschappij) te stranden, toch deze vraag: put u enig vermaak uit uw job? Of is die kloof tussen work & play echt te diep?

Ik zou hier nog verder over kunnen uitweiden maar het moet leuk blijven dus rond ik af. Ik geef de link van het hele artikel nog even mee want het is de moeite het eens door te lezen. Het geeft je een frisse en vooral verlichtende kijk op de zaak.

En wie weet, zet het je wat aan het denken. Want plezier in je werk is geen must, maar als het kan en vooral mag, is het toch gewoon veel leuker?

https://upliftconnect.com/our-idea-of-work-is-completely-wrong/

 

 

fotofeldenkrais.png

De Feldenkrais methode

pleasurepause2.jpg

The pleasure pause

goalsgoalsgoals.jpg

Doelstellingen en zo